اول و آخر
شهر تابآور، معماری اضطرار
248,000تومان
غافلگیری…….نخستین واکنش مردم و به ویژه مسئولین در هنگام واقعه‌ی زلزله، سیل، رانش زمین و حتی وزشِ ریزگردهاست …..!!!
تفاوت عمده ای که بین کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه هست نیز دقیقا در همین نوع نگرش به مسائلی است که می‌تواند مبتلا بِه هر کشوری شود. بدیهی است که هنوز پیش بینیِ زلزله، حتی در کشورهای توسعه یافته و دارای تکنولوژیِ پیشرفته هم بسیار مشکل است، اما موضوع اصلی خود سانحه نیست بلکه نوع پیشگیری و برخوردِ با آن است. به همین علت است که در کشور ژاپن که دائما در معرضِ زلزله قرار دارد هنگام وقوعِ یک زلزله ای ۷ ریشتری یک یا دو نفر جان خود را از دست می‌دهند، آنهم شاید به واسطه ترس !! با اینحال ۵/۱ زلزله‌های برابر یا بیشتر از ۶ ریشترِ دنیا در ژاپن اتفاق می‌افتد … از سال ۱۹۰۰ تا ۲۰۰۴، از بین ۷۹۶ سونامی ای که در اقیانوس آرام اتفاق افتاده ۱۷% از آن در کشورِ ژاپن بوده است و در سال ۲۰۰۸، از ۲۴۵ خانه با ۱۲۶۱ ساکن که در معرضِ زلزله قرار گرفته بودند، تنها ۲۲ نفر از آنها کشته یا ناپدید شدند.
امروز بیش از نیمی از جمعیتِ جهان در شهرها زندگی می‌کنند و بدیهی است که شهرها نقشِ پررنگ‌تری در سیاستگذاری‌های یک کشور بازی کنند. ساکنانِ این شهرها برای یک زندگیِ مطمئن‌تر و با آینده ای روشن‌تر آنها را انتخاب نموده اند، بنابراین انتظار آنها از مدیران این است که در برنامه‌ریزیِ طرح جامع و جانمایی پروژه‌ها به رعایتِ استانداردهای ساخت و ساز و تاب آوری دقتِ ویژه داشته باشند. شهرها همواره نشانگرِ رشد و پویایی در نظام‌های کارکردیِ مختلف و مدیریتِ کلان نیز هستند اما در طول تاریخ و هنگامِ بروزِ سوانحِ طبیعی، بوده که ضعف نظام‌های مدیریتی و زیرساختیِ آنها عیان شده است. ضعف‌های برنامه‌ریزی و مدیریتی باعث می‌شوند تا تغییرات اقلیمی، زلزله، سیل، طوفان و…. فشارِ مضاعفی بر ساکنان شهر وارد نموده و رشد و شکوفاییِ آن را به تأخیر اندازد. به این خاطر از چندین دهه‌ی پیش کشورهای توسعه یافته که آنها نیز با سوانحِ طبیعی دست به گریبان هستند، بر موضوعِ تاب آوریِ شهرها متمرکز شده اند. نخستین پرسش‌هایی که مطرح شد این بود که اساسا ارتقاء تاب آوری در شهر چه فوایدی می‌تواند داشته باشد؟ چه استراتژی‌هایی برای پیشبردِ آن می‌توان طراحی نمود؟ و با چه روش‌هایی می‌شود آن را به اجرا رساند؟ بدیهی است که شهرها از لحاظِ بزرگی، ابعادِ اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی و میزانِ خطر پذیری در مقابلِ سوانح با یکدیگر فرق می‌کنند. پس برای هر شهر پاسخگویی به پرسش‌های فوق متفاوت خواهد بود ؛ اما اقداماتی ساده هستند که می‌توانند برای همه‌ی شهرها جنبه‌ی مشترک داشته باشند از جمله این‌که تاب آوری و پیش بینی‌های کاهشِ خطرات باید یکی از مهم‌ترین بخش‌های گنجانده شده در طرح‌های جامع و استراتژی‌های توسعه‌ی پایدار هر شهر باشد. این نیز میسر نمی‌شود مگر با مشارکتِ همه‌ی مسئولین، مردم و تشکّل‌های مردم نهاد.
دیدگاهها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.